Dag 15

Vanmorgen vroeg vertrokken vanaf Concordia. Vandaag stond een etappe op het programma van ruim 100 km. Het eerste stuk, ongeveer 75 km, zou nog over de Po vlakte gaan. Goede fietspaden maar dodelijk saai. Bovendien was het erg warm weer en om half tien was het al 24 graden. De temperatuur liep op tot 32 graden vandaag dus veel drinken. De plaatsjes die we aan deden waren niet echt interessant. Wel merkte ik al snel dat mijn benen niet goed in vorm staken. Na bijn 50 km kwamen we aan in Modena. De stad waar ook Ferrari wordt geproduceerd. Maar wat een mooie stad was dit ook weer. Hier uiteraard terrasje gepakt en genoten van de sfeer en de prachtige gebouwen. Na wat boodschappen gedaan te hebben snel geluncht en na de watervoorraad weer op peil te hebben gebracht de route vervolgd. De route ging verder over een fietspad dat tot aan de Apennijnen was aangelegd. Het fietspad was druk. Ondanks de drukte zagen we plotseling een bever in het gras. Rob wilde perse een foto van de bever dus hij achtervolgde het dier in het gras( zie foto). Aangezien het zeer schuwe dieren zijn was de bever allang verdwenen alvorens een foto gemaakt kon worden. De route verder vervolgd naar Vignola. Hier een terrasje gepakt en een heerlijke smootie gedronken. Intussen parkeerden allerlei oldtimers op het marktplein voor ons. Een van die oldtimers was een knalgele Fiat X 1/9. Dit was de eerste auto waar ik in heb gereden. Het was in 1982 dat mijn buurman de sleutels gaf van zijn Fiat en zei: was de auto maar en zet de auto zelf op jullie inrit. Laat de koppeling los geef gas en trap op de rem. Precies zijn instructies opgevolgd en ik eindigde tegen het hek met als gevolg een behoorlijke schade aan de linkerkant van zijn auto. Vandaag dus maar een foto geschoten van deze auto. Na Vignola zagen we de Apennijnen al liggen. Vanaf dat moment ging het bergopwaarts en was het alleen maar klimmen. Klimmen met stijgingspercentage tussen de 5 en 7 procent. Het leek alsof er geen eind aan kwam. Bijna 25 km alleen maar stijgen terwijl het 32 graden was. Mijn benen waren echt slecht. De laatste 10 km waren een marteling. Maar zoals altijd het venijn zat ‘m in de staart. Vlak voor de eindbestemming, een bio-camping, werd het stijgingspercentage 10 procent. Na deze pijniging werden we hartelijk ontvangen door de camping-eigenaar. Omdat ik geen puf meer had in de tent op te zetten gevraagd of er een huisje beschikbaar was. Nee, zei de eigenaar, maar wel een caravan. Wilt u die caravan zien? De manier waar hij het op vroeg toch maar de caravan eerst bekeken en al snel tot de conclusie gekomen de tent maar op te zetten. Vervolgens de afspraak gemaakt om een uur later te gaan eten.  De tent opgezet, gedoucht, kleding gewassen en vervolgens gegeten in het restaurant. We waren vooraf geïnformeerd dat alleen vegetarisch gerechten geserveerd zouden worden. Als vooraf kregen we penne, pesto en acacia-bloempjes. Als hoofdgerecht kleine groente gerechtjes en als nagerecht chocolade taart. Op mijn verzoek werd er een heerlijke dessertwijn bij geserveerd. Nog even met de camping-eigenaar gebabbeld en toen naar bed gegaan. 

Vandaag een vreselijk bericht ontvangen over Emiel een van de Neutkrakers. Hij is vh dak gevallen en heeft zwaar hersenletsel opgelopen. Ik hoop dat het allemaal weer goed komt met hem.